China krzesło duńskie Fritz Hansen

Hans J. Wegner

Hans Jørgen Wegner był znanym duńskim projektantem mebli, którzy przyczynił się do spopularyzowania na świecie duńskiego wzornictwa w połowie XX wieku. Jego projekty wyrastają ze szkoły modernistycznej, widoczny jest w nich nacisk na funkcjonalizm.

Przez jakiś czas Wegner pracował dla znanego duńskiego projektanta Arne Jacobsena. Odpowiadał on za projekty mebli do zaprojektowanego przez Jacobsena ratusza w Århus. Po kilku latach pracy dla Jacobsena Wegner założył własną firmę. Razem z innym architektem - Børge Mogensenem - zaprojektował meble dla FDB (duńska sieć sklepów spożywczych), a zainspirował ich do tego Erik Kold, który założył organizację duńskich producentów mebli popularyzującą duńskie wzornictwo za granicą.

Wegner otrzymał wiele prestiżowych nagród w dziedzinie wzornictwa, począwszy od nagrody Lunning w 1951 r. i Grand Prix na Triennale w Mediolanie w tym samym roku, przez medal księcia Eugena w Szwecji a skończywszy na medalu Eckersberga w Danii. W 1959 r. został mianowany honorowym królewskim projektantem przemysłowym przez londyńskie Royal Society of Arts. Jego meble znajdują się w wielu międzynarodowych kolekcjach, między innymi w Muzeum Sztuki Współczesnej w Nowym Jorku oraz Die Neue Samlung w Monachium.

Zaprojektowane przez Wegnera fotele produkowane były głównie przez firmy PP Møbler i Carl Hansen & Søn, i były to zwykle fotele wolnostojące. Inspiracją dla „Fotela Pawia" z 1947 r., który miał zbudowane z listewek oparcie wystające tak, aby przypominać pióra ptaka, był tradycyjny fotel Windsor. Składane fotele z 1949 r. miały być zawieszone na ścianie, a w zaprojektowanym w tym samym roku „Fotelu Skorupce“ eksperymentował on z siedzeniem, które było zbudowane z drewna wyginającego się w trzy strony. Zaprojektowany w 1953 r. wielofunkcyjny „Fotel Stojak" miał elementy pozwalające na zawieszenie lub położenie wszystkich części męskiego garnituru. Oparcie na plecy zostało wyrzeźbione w formie wieszaka, spodnie można było zawiesić na drążku znajdującym się przy krawędzi siedzenia, a całą resztę położyć w schowku pod nim. W 1960 r. Wegner zaprezentował wiele wersji „Fotela Wołu“, które miały rogi lub były ich pozbawione, i była to ta mniej poważna strona jego działalności. Kiedyś powiedział: „Musimy pamiętać, aby wszystko nie stało się tak potwornie poważne. Musimy się bawić, ale musimy się bawić na serio". W kolejnych latach wciąż projektował fotele, ale pracował także nad oświetleniem, czego przykładem jest stworzona w 1976 r. z córką Marianne „Lampa Słup“. Wegner powiedział, że „Fotel nie istnieje. Zaprojektowanie dobrego fotela to zadanie, z którym nikt się jeszcze do końca nie uporał".